Age of absurdity

Ik word onnozel van de “omdat het kan” houding die sommigen hebben bij hun handelen als het op geld aankomt – handelen dat vaak ook enkel daar op gericht is.
Waarom moet geld meer geld opbrengen? “Omdat het kan”.
Waarom zoveel mogelijk winst maken? “Omdat het kan”.
Waarom winnen, ontmenselijken en concurrentie afslachten? “Omdat het kan”.
Waarom snoeien in het beetje dat vele mensen maar hebben? “Omdat het kan”.

Wanneer wordt het gedrag van iemand aan hem of haar toerekenbaar? Zijn er andere gradaties mogelijk dan volledig niet of volledig wel toerekenbaar? En als het dan als toerekenbaar wordt beschouwd, wat is de “gepaste” – of misschien beter gewenste – manier om er mee om te gaan?

tl;dr: Pleidooi voor het omzichtig, open en eerlijk omspringen met alle verslavende stoffen.

U weet waarvoor ge gedagvaard zijt? Bezit en verkoop van alcohol.

– Ja, daarvoor ben ik hier.

“Hoe moet ik mij voelen”. Het is een zin die mij blijft achtervolgen. Al sinds maart 2016. Maar dat klinkt te negatief. Ik zou willen dat die zin mij altijd bijblijft. Dat klinkt beter. Maar waarom wil ik dat, vraagt u zich misschien af.

Elke keer als ik in een discussie het gevoel heb dat het niet loopt zoals ik zou willen, als het te emotioneel wordt, probeer ik mij bovenstaande vraag in herinnering te brengen. “Waar gaat het eigenlijk over?” Ik denk vast te stellen dat het zelden gaat over wat de gemoederen op dat moment doet oplaaien.

Ze noemt zichzelf een kieken met een dik gat en dunne pootjes. Ze vertelt online verhalen over haar loezen en in welke “kaba”^[01]Loeze(n)kaba is één van de lokale varianten voor BH – borstenhouder die horen te zitten. Ze probeert haar rookgewoonte telkens weer voor haar dokter te verbergen, terwijl ze maar al te goed weet dat hij haar al lang niet meer gelooft.

Bij het uitkomen van een artikel pro (of contra) vegetarisme of veganisme, kan je er van op aan dat de gemoederen hoog oplaaien. Cijfers en ethiek worden opgeworpen om een standpunt in te nemen en het duurt meestal niet lang voor de morele veroordelingen, scheldpartijen en bij de haren getrokken argumentaties volgen.

Om de zoveel tijd worden de cijfers gepubliceerd van de zelfstandigen die zich onder de armoedegrens bevinden. Het stukje werd initieel geschreven als reactie op een dergelijk artikel. Deze tekst is echter veel breder bedoeld dan enkel de problematiek van arme zelfstandigen. Ik heb meestal niet de tijd om een blikje en een chipje ter hand te nemen en mij deftig te installeren alvorens de slachtpartij van start gaat. Het maakt niet uit wie begint, de nuance wordt vliegensvlug naar de prullenmand verwezen en onconstructieve bagger vliegt in het rond. Een zelfstandige wordt plots “de zelfstandige” en een werknemer wordt plots “de werknemer”.

Social-onzin-stoppers zijn teksten die ik heb geschreven als reactie op de steeds terugkomende patronen, dooddoeners en andere onaangename processen in discussies op sociale media. De boodschap van deze stop-berichten is altijd: discussieren op een niet-constructieve manier is zinloos. Onenigheid uitwerken op deze manier voedt alleen het gevoel dat we anderen niet kunnen vertrouwen en/of dat we ons gelijk moeten halen ten koste van de ander.