Looking at the absurd in the everyday life. Reminders for a good life.
Vandaag: Marc Van Ranst die enkele screenshots van een bestuurslid van Vlaams Belang Jongeren ongehoord vindt.
Vandaag: Dries Van Langenhove maakt zich zorgen om kinderen die door hun ouders gedwongen worden vegan te leven.
Vandaag: De heel delicate vraag of we het gesprek kunnen en mogen aangaan met een pedofiel. Een poging tot alternatief voor de oproep van Tom Van Grieken.
Af en toe probeer ik een (verbindend) alternatief te formuleren voor het maatschappelijk debat, om niet enkel te klagen over de kwaliteit van het maatschappelijk debat, maar om te helpen zoeken naar hoe het mogelijks anders kan.
Vandaag: Steve Herman die het lastig heeft met (enkele foto’s van) de Gay Pride
Open brief aan de universiteit Gent (en allen die het aanbelangt of interesseert) naar aanleiding van opstarten van de procedure tot uitsluiting van Dries Van Langenhove (omwille van de pano reportage over schild en vrienden)
Als gediplomeerd jurist, gediplomeerd loodgieter en iemand die wil meewerken aan maatschappelijke verandering en verbetering kon de gelijkenis met Dries Van Langenhove niet treffender dan in mijn/ons geval. En toch kan de manier waarop we in het leven staan en hoe we die verandering zien en willen bereiken op veel vlakken waarschijnlijk niet veel verder van elkaar staan.
Ik heb het nooit echt goed begrepen wat dat wou zeggen “gewoon jezelf zijn” en de uitdrukking riep ook veel weerstand op. “Jezelf zijn” kwam over als iets dat vaststaand en duidelijk zou moeten zijn, terwijl ik mij quasi altijd (heel) verschillend gedraag en voel afhankelijk van de context, plaats, tijd, mijn gemoed, biologie en tal van andere factoren. Tot nu. Ik denk dat ik iets werkbaars en aanvaardbaar heb gevonden Dat ik “mezelf zijn” kan vatten en voelen en mijn haar niet meer gaat rechtstaan van de uitspraak. Tot ik iets beter vind uiteraard of tot andere inzichten zich aandienen.