Looking at the absurd in the everyday life. Reminders for a good life.
Zaterdag 24 april ruilde ik huizen met mijn broer. Hij kwam op de kinderen passen en wij gingen een hapje eten in Antwerpen om dan veel te vroeg op zijn gastenbed in slaap te vallen. Reden van het uitstapje? Naast gewoon eens weg zijn van ons addergebroed, hadden we op zondagochtend een afspraak in de Theatergarage voor een ontbijt, gevolgd door een aflevering van Zwijgen is geen optie en een (deep democracy) groepsgesprek.
“De kinderen hebben allemaal al gegeten overdag. Wat gaan wij eten?”, vroeg mijn vrouw om niet veel later zelf op te volgen met “Chinees?”
“Ja”, zei ik direct. Daar had ik zin in. Daar heb ik altijd zin in. “Ik zal Wolf afzetten en doorrijden. Bestel jij?”
Rutger Bregman schreef een artikel met de titel “De niet zo subtiele kunst van giving a fuck“. Voor de paar mensen die het niet weten: De titel van het stuk van Bregman vindt z’n oorsprong in het boek van Mark Manson met de schijnbaar tegenovergestelde titel “The subtle art of not giving a fuck”. Bregman verwijst er ook expliciet naar en loopt er duidelijk niet hoog mee op. Hij stelt dat de wereld iets anders nodig heeft, alsof zijn boodschap haaks staat op die van het boek. In de commentaar onder het (facebook)bericht zijn er mensen die proberen te nuanceren en te lijmen. Ik had gehoopt dat dit mij werk zou besparen maar Bregman blijft vrij hard voor het boek en lijkt niet te zien dat “ik heb me vergist” ook gewoon een optie is. Alsof dat toegeven, zijn punt zou ondergraven of zoiets, quod non.
“Wa doe gij motje”, vroeg hij met verhoogde stem en zijn Gentse tongval nadat hij vrij hard in aanraking kwam met het natte wegdek. Meer dan die vraag leek er niet nodig te zijn om al mijn mooie voornemens en principes te zien verdwijnen met de zon die er toch al niet was. Ik was direct gestopt met fietsen en stond achterom te kijken.
“Wat, wat doe ik?”, vroeg ik, al redelijk geïriteerd, met grote ogen en verbaasde blik.
“Ge kunt toch een beetje aan de kant gaan”, poogt hij nog.
“PARDON? Nu wordt het toch echt te zot. Ik ben aan’t fietsen, gij komt uit het niets de baan op gereden, ge haakt vast in mijn pakdrager, kunt uzelf niet rechthouden en IK ZOU IETS MISDAAN HEBBEN?”
Ik lees op mijn tijdlijn een bericht van Geert De Kockere. Geert is een auteur (dichter) waar ik meerdere prachtige boekjes van liggen heb. In voornoemd bericht stelt Geert zich de vraag: “Zijn we daar [in de manier hoe we met elkaar omgaan] niet wat té diplomatisch in geworden en blijven we bijgevolg niet te veel rondlopen met onze frustraties, waarna het ons uiteindelijk allemaal toch te veel wordt er iets ontploft?” Zijn tekst maakt heel wat los bij mij, dus ik kruip in mijn pen.
“Dag meneer, klopt het dat u bij ons een wagen hebt gekocht?”
“Ja, dat klopt. Mag ik vragen waarom?”
“Wel, het zit zo meneer, door de coronamaatregelen is het autosalon afgeschaft en willen we het salon naar de verdelers brengen.”
Je voelt ze al komen, die verkopers. Die durven al eens iets proberen verkopen.
“Ahzo”, zeg ik droog.
“En we willen hard inzetten op het beschikbaar maken van hybride toestellen voor de mensen.”
Ik ben geïnspireerd door een aantal mensen die terugblikten op het afgelopen jaar om dat ook zelf even te doen. Welke beslissingen uit 2021 wil ik onthouden, verderzetten en eventueel uitdiepen.
“Hoe was het om de impactschatter in te vullen?” vroeg Loes, mijn bekwame, gedreven en toffe medecoach bij Klimaatcontact. Voor wie het niet weet: Klimaatcontact wil klimaatvriendelijke keuzes helpen normaal, gewenst en leuk maken. Ter voorbereiding van de eerste workshop laten we de deelnemers een online vragenlijst invullen om een beetje een zicht te krijgen op hun impact op de aarde. Dit was mijn resultaat.
Ondanks verwoede pogingen om er constructiever mee om te gaan, werd het mijn zoon teveel deze ochtend.
Acid heeft de eerste aflevering van de slimste mens ter wereld gewonnen en het laat mij niet onbewogen. Meer nog, ik ben verdomme blij dat hij dit aan zijn palmares kan toevoegen.