Vandaag: het incident tussen de agent en de skater in het Skatepark in Roeselare
Agent: “Jongeheer, ik versta dat ge hier in het skatepark zijt om vrijheid en plezier te ervaren, dat ge waarschijnlijk efkes geen zin heb in al die ambetante, soms absurde regels en beperkingen die Corona ons allemaal oplegt, maar ik heb vandaag een slechte dag, de afgelopen weken waren lastig en ik zou graag hebben dat ik mijn job en mijn bijdrage aan de gemeenschap met wat gemak en rust kan uitvoeren. Kunt ge alstublieft direct uw mondmasker opzetten?”
Franky: “Gast, ik ging mij mega kwaadmaken op u, want ik ben dat inderdaad fucking beu al die stomme regels en zeker andere mensen die mij gaan zeggen wat ik moet doen.”
A: “Ik versta’t, ‘t zijn lastige tijden. Ik snap de regels ook niet altijd. We kunnen niet doen wat we willen en niets loopt zoals we het denken.”
F: “En ik versta’t ook wel dat het voor de politie nog moeilijker moet zijn dan anders. En ‘t is misschien niet verstandig van mij om die drang naar vrijheid te zoeken in wat mogelijks anderen in gevaar kan brengen.”
A: “Merci voor’t begrip. Amuseer jullie nog en zorg da’k niet moet terugkomen, we hebben genoeg te doen dezer dagen.”
F: “Gij ook bedankt om ons nie af te blaffen. Veel succes nog met al de miserie en hopelijk vind je wat rust”
Geen simpele oplossing in een complex systeem
Dit voorval had op duizend-en-één manieren kunnen verlopen met kleine en grote wijzigingen in wat zich heeft voorgedaan. Als ik het filmpje voor het eerst zag, koos ik kant voor de skater. Het gezag moet zich bewust zijn van diens macht en heeft de grootste verantwoordelijkheid, dacht ik. Ik vroeg mij af waarom de omstaanders hun vriend niet verdedigden en tussenkwamen. Daarna las ik berichten van vrienden en kennissen die de kant van de politie verstonden. Ik begon te begrijpen dat er omstandigheden zijn waarin dit voorvalt, redenen om dit te doen, zonder het daarom goed te keuren. Ik kon zien dat de skater ook anders had kunnen reageren, wat de situatie ook mogelijks had kunnen ontmijnen. Het mondmasker of het paspoort is natuurlijk ook maar de aanleiding. Willen we niet allemaal soms gehoorzaamheid, vrijheid, gemak, authenticiteit,…? Ik ervaar het vaak als een uitdaging om ze allemaal in evenwicht te houden.
Ik moet niet kiezen, hoera!
Nu wil ik vooral ruimte maken voor de pijn die en het verdriet dat een dergelijk voorval veroorzaakt. Ik wil niet kiezen wie ik vind dat gelijk heeft. En dat hoeft niet, oef. Beide partijen hadden het helemaal anders kunnen aanpakken. Ik kan mij oprecht inleven in beide kanten van het verhaal omdat ik de luxe heb rust te kunnen zoeken en vinden ondanks de omstandigheden. Ik voel veel verdriet als ik meen te zien dat het net die rust is waar we op dit moment precies heel veel tekort van hebben. Ik wil proberen voelen en zien dat mijn medemens aan eender welke kant van het verhaal reageert vanuit de wil om dit te vermijden. Ik vraag mij luidop af wat er zou gebeuren als de partijen alsnog worden geholpen om constructief met elkaar in gesprek te gaan. Zou de skater nog steeds het ontslag eisen? Zou de agent volhouden dat het terecht en proportioneel is? Of zou er ruimte komen voor begrip en andere manieren om na een dergelijk voorval verder te gaan?
Verwant:
Vrede kan je leren (video naar aanleiding van het boek) – van David Van Reybrouck
Positief agressief – van vzw Touché
De Supersamenwerker – pleidooi om pro-actiever empatisch en sociaal gedrag te stimuleren
Restorative justice – if crime hurts then justice should heal
Creating Freedom van Raoul Martinez