Looking at the absurd in the everyday life. Reminders for a good life.
“De kinderen hebben allemaal al gegeten overdag. Wat gaan wij eten?”, vroeg mijn vrouw om niet veel later zelf op te volgen met “Chinees?”
“Ja”, zei ik direct. Daar had ik zin in. Daar heb ik altijd zin in. “Ik zal Wolf afzetten en doorrijden. Bestel jij?”
Rutger Bregman schreef een artikel met de titel “De niet zo subtiele kunst van giving a fuck“. Voor de paar mensen die het niet weten: De titel van het stuk van Bregman vindt z’n oorsprong in het boek van Mark Manson met de schijnbaar tegenovergestelde titel “The subtle art of not giving a fuck”. Bregman verwijst er ook expliciet naar en loopt er duidelijk niet hoog mee op. Hij stelt dat de wereld iets anders nodig heeft, alsof zijn boodschap haaks staat op die van het boek. In de commentaar onder het (facebook)bericht zijn er mensen die proberen te nuanceren en te lijmen. Ik had gehoopt dat dit mij werk zou besparen maar Bregman blijft vrij hard voor het boek en lijkt niet te zien dat “ik heb me vergist” ook gewoon een optie is. Alsof dat toegeven, zijn punt zou ondergraven of zoiets, quod non.
“Hoe was het om de impactschatter in te vullen?” vroeg Loes, mijn bekwame, gedreven en toffe medecoach bij Klimaatcontact. Voor wie het niet weet: Klimaatcontact wil klimaatvriendelijke keuzes helpen normaal, gewenst en leuk maken. Ter voorbereiding van de eerste workshop laten we de deelnemers een online vragenlijst invullen om een beetje een zicht te krijgen op hun impact op de aarde. Dit was mijn resultaat.
