Als de rechtbank – om voor ons (en de ons begeleidende diensten) nog steeds onduidelijke en onbegrijpelijke redenen – het eerst onmogelijk maakt om deftig te (pleeg)zorgen,
vervolgens weigert ons uit onze (juridische) verplichtingen te ontslaan tot de jaarwisseling ook al heb je alles geregeld volgens hun voorwaarden (waar je niet mee akkoord bent, maar na maanden van zoeken moet vaststellen dat er soms echt geen opties zijn behalve je grenzen aangeven als de machtigen hun macht gebruiken in plaats van hun verantwoordelijkheid). Als je gedwongen wordt machteloos te blijven kijken hoe het keihard steil bergaf gaat richting het accident dat je al maanden ziet aankomen. Dan voelt het ongeveer zoals op het plaatje.
Doel van dit bericht: dat het mag bestaan dat gevoel en dit perspectief. Niets meer, niets minder.
En uiteraard dragen de kinderen de zwaarste gevolgen.
Beeld: Bird Box (Netflix)
Geschreven 13 december 2022
En vandaag – 20 december – nog een heel kleine tijdscapsule maken: wij hebben op dit moment schrik dat de rechtbank de stopzetting van de pleegplaatsing nu gaat baseren op onze beslissing van een aantal weken terug om te stoppen, terwijl die beslissing er enkel is gekomen door wat zij begin dit jaar in gang hebben gezet en hebben gecreëerd.