Met verwondering zag ik in de vlucht een fragment passeren van “Ons eerste huis”. FYI: Ons eerste huis is een programma waar mensen een huis verbouwen met de (schoon)familie en tussentijds wat prijzen kunnen winnen.

Omdat de experts deze aflevering niet konden kiezen, of omdat ze vriendelijk wilden zijn of waarschijnlijk omdat ze geen idee hadden hoe te kiezen tussen twee compleet verschillende badkamers, besloten ze er een gedeelde prijs van te maken. Er waren dus twee “winnaars”. Het geld en de trofee werden verdeeld.Terwijl het ene koppel niet bepaald opgewonden was van de keuze, maar er wel het voordeel van inzag en er kon mee leven, had het tweede koppel “dan nog liever niets, dat de anderen wonnen, dan te moeten delen”. Liever niets dan delen. Uhu. Interessant.

Ik stond even stil bij het kiezen van de nederlaag / kans op winst boven een oplossing die iedereen iets verschaft. Ik meende een voorbeeld te zien van hoe slecht mensen zijn in het inschatten van kansen, risico’s en statistieken op automatische piloot of in een emotionele bui. In een flits dacht ik aan het boek “Gelijk hebben of gelukkig zijn”. Toen herinnerde ik me dat ik mijn lotto formulier nog moest invullen en droomde ik weg bij de gedachte aan mijn grootvader die toch ook 87 jaar werd ondanks het langdurige roken als een Turk. Cheers!