Nu, vandaag, moet het er echt wel van komen.

Het idee om schrijfsels online te zwieren zat al een hele tijd in mijn hoofd. De afgelopen maanden zat ik gevangen in een cirkel van lezen, denken, beginnen met een eerste aanzet en kort daarna mezelf laten afleiden of verliezen in details.

De beslissing om er echt werk van te maken, was ook al meerdere keren genomen, maar telkens weer struikelde ik over de stomste hindernis eerst. Tot vandaag. Vandaag ben ik het beu om teleurgesteld te zijn in mezelf, dat ik er maar niet in slaag om een aantal zaken los te laten, dat ik blijf uitstellen en excuses zoeken om onvolmaaktheden en fouten te willen vermijden, die er ongetwijfeld toch zullen zijn, eerder dan gaandeweg bij te schaven. Vandaag is de dag om de mogelijke hindernissen even te vergeten en gewoon te beginnen. Hindernissen in de vorm van keuzes over platform, technische aanpak, vormgeving, het perfecte concept, de perfecte teksten, de perfecte titels, de beste blognaam, het beste url, noem het maar op.

Waar wil ik dan over schrijven?

Over mijn zoektocht naar wat ik (en bij uitbreiding – hopelijk – wij allemaal) als een goed leven kan (kunnen) beschouwen. Over wat mijn leven mogelijks zinvol maakt en waarom. Over zaken waarvan ik denk dat ze mijn en andermans leven beter en aangenamer kunnen maken. Over bewustzijn, eerlijkheid en authenticiteit. Over de problematieken die de wereld volgens mij zouden moeten bezig houden.

Waarom ben ik daar mee bezig?

In de eerste plaats als voorbeeld voor mijn kinderen. Dat ik niet de zoveelste ben die zijn kinderen de les spelt over hoe ze moeten leven, zonder te weten waarom nu eigenlijk en zonder de moeite te doen om het ook echt waar te maken. Omdat ik hen op deze wereld niet wil achterlaten met de boodschap dat ik eigenlijk niet echt geprobeerd heb om er iets moois van te maken.

Waarom wil ik dit openbaar maken?

Omdat ik het niet alleen kan en omdat ik mijn nietigheid en imperfectie geen excuus meer wil laten zijn om niet te proberen enige vorm van impact te hebben en een bijdrage te leveren aan het leven van anderen en “het gemene goed” waar mogelijk.

Omdat ik in mijn naaste omgeving heb gemerkt dat veel mensen zich nog onvoldoende bewust zijn van de impact die ze kunnen hebben, op hun eigen leven en welbehagen alsook op de maatschappij, door middel van de keuzes die ze maken in hun dagelijkse leven. Omdat ik er van overtuigd ben dat het hen en de maatschappij iets (en soms zelfs veel) zou kunnen opbrengen om bewuster om te gaan met veel zaken, om de vanzelfsprekendheid waarmee veel onderwerpen worden behandeld grondig in vraag te stellen.

Ik heb gemerkt dat ik terug de rol van luis in de pels, geweten, de zaag, … wil gaan opnemen bij tijd en stond. In de hoop dat het iets zal uitmaken en een aantal zaken ook voor mij duidelijker zal maken. Ik hoop het beter te doen dan vroeger als schreeuwerige tiener of al te zeer relativerende twintiger. Ik zal proberen de nodige mildheid en (zelf)relativering aan de dag te leggen om de weerstand tegen vernieuwing zo laag mogelijk te houden, zonder in te boeten aan duidelijheid en vastberadenheid. Tegelijk moet ik vaststellen dat ik geen benul heb (en veel serieuze en slimmere mensen dan mij evenmin) van wat nu de beste strategie is om mensen te bereiken aangezien zelfs een serieuze pandoering (zie de bankencrisis van 2008) niet voldoende blijkt om wakker geschud te worden, in beweging gezet te worden en te beseffen dat het anders moet als we willen dat het op lange termijn met zoveel mogelijk van ons allen goed blijft gaan, eerder dan elk voor zich voor zijn laatste strohalmen te vechten, tot we allemaal roemloos ten onder zullen gaan.

De spreekwoordelijke druppel die mijn emmer heeft doen overlopen is het lezen van het boek “De ogen van de panda – Een kwarteeuw later” van Etienne Vermeersch. Als ik zie dat een dergelijk boek (“De ogen van de panda”), van een auteur die wordt geroemd als “meest invloedrijke denker” van de lage landen, is geschreven in 1988 en toen al loepzuiver de vinger op de wonde kon leggen over wat er scheef aan het lopen is. Dat voor veel van de daar besproken problematieken slechts onlangs een beetje beweging is gekomen in de goeie richting, dan word ik gestuwd door een onweerstaanbare drang om te gaan schreeuwen. Ik probeer het te kanaliseren tot iets goeds.

Ik zal weinig origineel zijn, weinig vernieuwend, maar ik hoop dat het helpen herinneren aan en weer levend maken van vergeten of verdrukte “common sense” best al heel wat zou kunnen betekenen.

Ik ben zelf benieuwd naar wat hierna volgt, maar dat zien we dan wel weer. De eerste aanzet is eindelijk gegeven.